ματώ

(I)

ματῶ, -άω (Α) [μάτη]

1. είμαι αργός, οκνηρός, βραδύνω, αμελώ («περαίνεται δὴ κοὐ ματᾷ τοὖργον τόδε», Αισχύλ.)

2. είμαι μάταιος, ανώφελος

3. αποτυγχάνω σε κάτι.

————————

(II)

ματῶ, -έω, αιολ. τ. μάτημι (Α)

(σπάν.τ.) βλ. ματεύω.

————————

(III)

ματῶ, -έω, αιολ. τ. μάτημι (Α)

συνθλίβω, πιέζω.

[ΕΤΥΜΟΛ. Το ρ. ματῶ μπορεί να παραβληθεί ως προς τη μορφή με το ματῶ (II) και με το πατῶ. Ανάγεται πιθ. σε ΙΕ ρίζα *mn-tr- «πιέζω, συνθλίβω» (πρβλ. λιθουαν. minu, minti «πιέζω», αρχ. σλαβ. mĭne, meti «συνθλίβω», ιρλδ. men «αλεύρι», γαλατ. mathru «πατώ με τα πόδια»)].